In mijn werk onderzoek ik spanningsvelden. Raak ik geïnspireerd door paradoxen. Gefascineerd door situaties waarin verschillende werelden elkaar raken. Natuur tegenover technologie, leven naast dood, of schoonheid die overgaat in iets vervreemdend. Die contrasten dwingen me om na te denken over wat het betekent om mens te zijn en geven me ruimte om de complexiteit van het bestaan te verkennen.
Kunst zie ik als een middel om die tegenstellingen zichtbaar te maken. Waar we in het dagelijks leven vaak geneigd zijn om dingen in categorieën van goed of slecht en zwart of wit te plaatsen biedt kunst ruimte voor twijfel nuance en gelaagdheid. Door te werken met paradoxen wil ik mensen uitnodigen om bestaande ideeën te heroverwegen. De wereld ook vanuit een andere invalshoek te bekijken. Mijn doel is niet om antwoorden te geven maar juist om vragen op te roepen. Vragen die soms geen eenduidig antwoord hebben.
Ik werk met uiteenlopende media waaronder fotografie sculptuur en geluid. De keuze voor een bepaald medium is altijd afhankelijk van het idee dat ik wil overbrengen. Zo gebruik ik geluid om vergankelijkheid hoorbaar te maken. En werk ik met beelden die een gevoel van tijdelijkheid oproepen. Niet het medium staat centraal maar het spanningsveld dat ik wil blootleggen.
Een belangrijk onderdeel is het werken in de donkere kamer. Die fysieke trage manier van werken helpt me om stil te staan bij het proces. Ik laat me inspireren door fotografen uit het verleden die met analoge technieken werkten. Toch probeer ik daarbij een hedendaagse benadering te vinden. Waar hun focus vaak lag op documentatie en vastlegging gebruik ik deze technieken om vragen te stellen over tijd, herinnering en de vergankelijkheid van beelden. Zo verbind ik oude methodes aan mijn eigen visie. En probeer ik op een respectvolle manier met beeldgeschiedenis om te gaan zonder mezelf daarin te verliezen.